Ζωή μου, εσύ...

Ο χρόνος κυλά, τα δευτερόλεπτα τρέχουν και η ζωή... συνεχίζεται. Πάντα! Με ήλιο ή με βροχή, με γέλιο ή με δάκρυ, με κάποιους να φεύγουν και με άλλους να έρχονται, η ζωή παίρνει τις μοίρες αγκαλιά και συνεχίζει το ταξίδι...
Εγώ είμαι η Αννέζα και στη ζωή μου δεν έλειψαν τα βάσανα, τα δάκρυα κι ο θάνατος. Όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου ρούφηξαν όλη μου την ενέργεια και μάδησαν όλα τα φύλλα της ψυχής μου. Όμως, παρά τα τόσα χρόνια που είμαι σ' αυτή τη γη, δε δέχομαι να καθορίσει κανείς και τίποτα τη ζωή μου. Υπήρξαν φορές που έχασα τον έλεγχο του τιμονιού. Υπήρξαν φορές που το πηδάλιο της ζωής μου το πήραν στα χέρια τους άλλοι. Ωστόσο η καπετάνισσα είμαι πάντα εγώ και εγώ είμαι εκείνη που θα χαράζει πάντα την πορεία... Αυτή που εγώ ήθελα πάντα να ακολουθήσω. Η δική μου η ζωή είναι τα ανέμελα χρόνια της νιότης μου... Οι πέντε μέρες του έρωτά μου... Η καλοσύνη της Ρηνιώς και η αγάπη της Ειρήνης... Το λουλούδι που άνθισε έπειτα από μισό αιώνα στο ραγισμένο γλαστράκι... Το βλέμμα που κρύβει μια παλιά φωτογραφία... Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, νιώθω πως υπάρχει ακόμη μέσα μου λίγη ψυχή. Καμιά φορά όταν την κοιτάζω, τη χαϊδεύω και ψιθυρίζω: «Ζωή μου, εσύ...»

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ "ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" ΣΤΟ ΒΟΞ

Στ' αλήθεια, νιώθω ακόμα συγκινημένη μετά τη χθεσινή βραδιά. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ξεχωριστά τον κάθε φίλο-η που με τίμησε με την παρουσία του, αλλά φοβάμαι τη μνήμη μου που μου κάνει νερά τελευταία και δε θα ήθελα να ξεχάσω με τίποτα ούτε έναν άνθρωπο. Όλοι τους είναι ξεχωριστοί για μένα -παιδικοί φίλοι, καινούριοι διαδυκτιακοί φίλοι, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, συγγενείς, συνεργάτες. Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω και κάποιους άλλους που -το ξέρω- ήθελαν πολύ να έρθουν, αλλά λόγοι ιδιαίτεροι τους απαγόρεψαν να παρευρεθούν.

Ωστόσο νιώθω την ανάγκη να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαρστώ στην υπέροχη Αναστασία Καλλιοντζή για την εξαιρετική παρουσίαση που μου έκανε. Και για την αγάπη και την εκτίμηση που μου δείχνει. Ήταν καταπληκτική. Μέχρι κι εμένα κατάφερε να με κάνει να δακρύσω μιλώντας για ένα βιβλίο που έγραψα εγώ!

Και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ευγενέστατο και ταλαντούχο Τάσο Παπαναστασίου, ο οποίος με την αξιοθαύμαστη ανάγνωσή του έδωσε ζωή, συναίσθημα, χρώμα σε κάποιες από τις σελίδες του βιβλίου.

Γνώμη μου και επιθυμία μου είναι πως, ενώ υπάρχουν κάποιες... υποϊστορίες, όπως τις ανέφερε η Αναστασία, το βασικό θέμα του βιβλίου είναι η κακοποίηση. Το πώς οδηγούμαστε να γίνουμε θύμα της, το πόσο υποφέρει η ψυχή μας πάνω απ' όλα και το πώς καταφέρνουμε να ξεφεύγουμε από τα αιχμηρά νύχια της και να ξαναβρίσκουμε τη χαμένη αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό μας.

Ανέκαθεν ήμουν ευαίσθητη σε ό,τι αφορά το θέμα "κακοποίηση". Είτε πρόκειται για κακοποίηση σωματική, ψυχική, πνευματική, κακοποίηση γυναικών ή παιδιών ή ζώων, είτε πρόκειται για κακοποίηση της γλώσσας, της τέχνης ή της αλήθειας. Και πιστεύω ακράδαντα ότι -δυστυχώς- όλοι ανεξαιρέτως έχουμε να θυμηθούμε κάποια εμπειρία από μια τέτοια δυσάρεστη κατάσταση.

Είναι ένα θέμα που επιδέχεται πολλή συζήτηση και θα χαρώ αν ανταλλάξουμε τις απόψεις μας, όμως πάνω από όλα θέλω να δηλώσω πως επιθυμία μου είναι να συνεισφέρω όσο και όπως μπορώ στην καταπολέμηση αυτού του αποτρόπαιου φαινόμενου καθώς και να βοηθήσω όσους έχουν γνωρίσει αυτή τη νοσηρή και επώδυνη κατάσταση. Ζητώ, λοιπόν, τη βοήθειά σας. Έχω ήδη κάνει κάποιες κινήσεις, όμως οποιαδήποτε πρόταση, όποια συμβουλή θα μου είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

Τελειώνοντας, θέλω να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να κακομεταχειρίζεται οποιονδήποτε συγκάτοικό μας σε τούτο τον πλανήτη, αλλά και κανείς μας δεν αξίζει άσχημη μεταχείριση και προσβλητική αντιμετώπιση από τους συνανθρώπους μας. Αν όχι αγάπη, όλοι δικαιούμαστε τον ίδιο σεβασμό και την ίδια καλοσύνη.

Σας ευχαριστώ θερμά όλους.

Μαίρη Κωνσταντούρου

ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

'Επειτα από τέσσερις μέρες, γύρισα ξανά κοντά σας. Ξέρω πως πολλοί από τους φίλους μου ανυπομονούν να μάθουν τις εντυπώσεις μου, αλλά και τις δραστηριότητές μου εκεί. Όμως κι εγώ ανυπομονώ να εκφράσω όλα τα συναισθήματα που κουβάλησα μέσα στην αποσκευή της καρδιάς μου.

Καλοί μου φίλοι, πέρασα τέσσερις μοναδικές μέρες και λυπήθηκα που έπρεπε να γυρίσω τόσο σύντομα στην πατρίδα. Έζησα μια υπέροχη εμπειρία που μου άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις και μια γλυκιά προσμονή για την επόμενη φορά...!

Η μαγεία ξεκίνησε από τη στιγμή που αφήσαμε πίσω μας το αεροδρόμιο και πήραμε το δρόμο που θα μας οδηγούσε στη Νυρεμβέργη. Πανέμορφα τοπία, εκπληκτικές εικόνες! Αισθάνθηκα σαν τη... Μαίρη στη χώρα των θαυμάτων. Σαν να είχα μεταπηδήσει στον κόσμο των παραμυθιών. Ατελείωτο πράσινο σε όλες του τις αποχρώσεις κι εκείνα τα παραδοσιακά κτίσματα με τις τριγωνικές σκεπές από -συνήθως- καφεκόκκινα κεραμίδια που έκρυβαν από κάτω άνετες σοφίτες με μεγάλα παράθυρα, στολισμένα με καλόγουστα κουρτινάκια. Κάποια στιγμή είδα με τα μάτια της φαντασίας μου τον Χανς και τη Γκρέτελ να με χαιρετούν, κουνώντας ζωηρά τα γαντοφορεμένα χεράκια τους. Πιο πέρα, καθώς προσπερνούσαμε τα γάργαρα νερά κάποιου ποταμού και τα πανύψηλα δέντρα του δάσους, θα 'λεγε κανείς πως θα ξεπετιόταν ξαφνικά η μικρή Κοκκινοσκουφίτσα με τα καλάθι της γεμάτο καλούδια, δώρο για τη στρουμπουλή γιαγιά της.

Η Νυρεμβέργη, ιδιαίτερα η παλιά πόλη της, με εντυπωσίασε. Γραφική, ρομαντική, θεσπέσια. Με πλακόστρωτους δρόμους -σημειωτέον, πεντακάθαρους!- και καλοδιατηρημένα γοτθικά κτίρια, και επιστέγασμα ένα πανέμορφο καστέλλο -καμία σχέση με τα διαλυμένα κάστρα που ξέρουμε- με υπέροχη θέα.

Το Μόναχο είχε μια διαφορετική ομορφιά. Επιβλητικό, λιγάκι αυστηρό, γεμάτο από ενδιαφέροντα μουσεία και μεγαλοπρεπή κτίρια. Φυσικά δεν πρόλαβα να επισκεφθώ όλα όσα θα ήθελα, ωστόσο θέλω να εξομολογηθώ το πόσο μου άρεσε εκείνος ο μικρός πύργος που φιλοξενούσε στους τέσσερις ορόφους του το μουσείο των παιχνιδιών. Βιτρίνες με μοναδικά εκθέμετα λογής-λογής παιχνίδια, παιχνίδια που πρόσφεραν χαρά σε παιδάκια περασμένων αιώνων.

Πολλά από όσα σας περιγράφω θα τα δείτε σε φωτογραφίες που θα αναρτήσω σύντομα. Τώρα, όμως, θέλω να μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όλους εκείνους που συνέβαλαν ώστε να γνωρίσω τη μαγεία αυτού του ταξιδιού.

Πρώτους από όλους τον εκδοτικό μου και ιδιαίτερα τη Μαρία Κουκουβίνου που βοήθησε με ποικίλους τρόπους ώστε να απολαύσω πραγματικά αυτή την εμπειρία. Εξίσου ευγνώμων είμαι και στον κύριο Ηλία Τάκη που οργάνωσε όλες τις εκδηλώσεις, φρόντισε για την άνετη παραμονή μας και για τη διασκέδασή μας. Και, μαζί με εκείνον, νιώθω πως πρέπει να ευχαριστήσω τη γλυκιά σύζυγό του και την αξιαγάπητη κορούλα του, την Κατερίνα και την Πέρσα-Ηλιάνα, που στερήθηκαν πρόθυμα τον άνθρωπό τους προκειμένου να περάσω εγώ καλά.

Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Δημήτρη Λαμπρόπουλο, εκπαιδευτικό και πρόεδρο του συλλόγου Ποντίων, ο οποίος προλόγισε τα βιβλία μου και συντόνισε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στην εκδήλωση της Νυρεμβέργης.

Τον πάτερ Αλέξανδρο και την πρεσβυτέρα του, δυο γλυκύτατοι άνθρωποι, απλοί και προσιτοί, που συμμετείχαν στην εκδήλωση και με αγκάλιασαν με αγάπη και σεβασμό.

Τον κύριο Διαμαντή Γκίκα που, εκτός από τη σημαντική συμμετοχή του στη βραδιά, με συνέδεσε αμέσως με την Ελλάδα για μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τη δημοσιογράφο Μαρία Μπακλαβά.

Νιώθω πως πρέπει να ευχαριστήσω ξεχωριστά τις νεαρές κοπέλες που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μας στη Νυρεμβέργη και συμμετείχαν εποικοδομητικά στις συζητήσεις μας, αποστομώνοντας κάποιες φορές εμάς τους μεγάλους.

Τον απολαυστικό Ηλία που μας φιλοξένησε με χαρά στο γραφικό μαγαζί του και που έτρεξε να φέρει από το σπίτι του την ιδιαίτερη μπίρα που θέλησα να δοκιμάσω.

Και τον Dr Alfred Haller, έναν αξιαγάπητο φιλέλληνα επιστήμονα, που άφησε την οικογένειά του και την ετοιμόγεννη κόρη του για να μας ξεναγήσει στις ομορφιές της παλιάς πόλης της Νυρεμβέργης και να μας γνωρίσει τις τοπικές νοστιμιές της.

Ευχαριστώ πάρα πολύ τη γλυκύτατη Μαρία Μορφίδου, την καινούρια φίλη μου, που, παρά το πρόβλημα που είχε με την υγεία της, βοήθησε στην οργάνωση της εκδήλωσης στο Μόναχο, με ξενάγησε πρόθυμα στις ομορφιές της πόλης και μου χάρισε απλόχερα την αγάπη και τη φιλία της.

Οπωσδήποτε ανήκει ένα μεγάλο ευχαριστώ στο ένθερμο κοινό των εκδηλώσεων που με τίμησε με την παρουσία του. Άνθρωποι ζεστοί, απλοί, με σημαντικά ενδιαφέροντα και αξιόλογες ανησυχίες, που έδωσαν στις συζητήσεις μας ένα ιδιαίτερο χρώμα. Άνθρωποι που έδιωξαν αμέσως το τρακ που με κατείχε και με έκαναν να νιώσω σαν μια παλιά τους φίλη, σαν μέλος της οικογένειάς τους πολλές φορές.

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τη Διεύθυνση και τους εκπαιδευτκούς του Δεύτερου Λυκείου Μονάχου, οι οποίοι με υποδέχτηκαν σαν δικό τους άνθρωπο, βοήθησαν σημαντικά στην εκδήλωση που έγινε στο σχολείο τους, διάβασαν και έκαναν πολύ κολακευτικά σχόλια για τα βιβλία μου και με κάλεσαν με ειλικρίνεια ξανά κοντά τους.

Για τον ίδιο λόγο ευχαριστώ πολύ και τις τρεις καθηγήτριες του Πρώτου Λυκείου, οι οποίες έφεραν με δική τους πρωτοβουλία τους μαθητές τους και μου έδειξαν την εκτίμηση και την αγάπη τους.

Τέλος, θέλω να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μαθητές και μαθήτριες των δύο σχολείων που παρευρέθηκαν στις εκδηλώσεις, άκουσαν με προσοχή τα όσα είπα, διατύπωσαν με ειλικρίνεια και εξυπνάδα τις όποιες απορίες τους και με άφησαν έκπληκτη με την ωριμότητα και τις ανησυχίες τους.

Ελπίζω να κατάφερα να σας δώσω μια μικρή γεύση αυτής της αξέχαστης εμπειρίας. Τώρα είμαι ξανά κοντά σας, ανανεωμένη και χαρούμενη, ενδυναμωμένη από την αγάπη των καινούριων φίλων μου στη Γερμανία, έτοιμη να συνεχίσουμε από το σημείο που είχαμε μείνει.

Καλώς σας βρήκα, φίλοι μου. Συνεχίζουμε να ζούμε και να ονειρευόμαστε πάντα με το χαμόγελο στα χείλη!!!

"ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ"

Έρωτας, γάμος, η γοητεία του απαγορευμένου, παιδιά, καριέρα, η αγκαλιά εκείνου που ελευθερώνει την καρδιά τους. Κι ένα παρελθόν γεμάτο απογοητεύσεις που γονατίζουν: χωρισμοί, ορφάνια, ταπείνωση, βάναυση κακοποίηση.
Γυναίκες που αναζητούν τον εαυτό τους, την αποδοχή, τη δικαίωση, την ολοκλήρωση του είναι τους. Μια ζωή γεμάτη αγώνες, μια ζωή γεμάτη πάλη για ψήγματα ευτυχίας.
Και οι άνθρωποι που χρωμάτισαν τη ζωή τους, οι άνθρωποι που μάτωσαν την ψυχή τους, σύζυγοι κι εραστές, ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, που άφησαν βαθιά αποτυπώματα στην καρδιά τους, αλλά και τους έμαθαν να κοιτάζουν κατάματα τον ήλιο και να κάνουν ΟΝΕΙΡΑ για το αύριο.
Ένα αύριο όπως οι ίδιες το επέλεξαν – δίχως ανώφελο πόνο και επώδυνες σκιές.

ΤΟ ΠΟΛΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΡΚΕΤΟ ...

Η Καίτη είναι το παιδί του συμβιβασμού, ενώ η Νεφέλη το παιδί του έρωτα. Η Γιώτα, η μητέρα τους, από πολύ νωρίς δίνει όλη την αγάπη της στη δεύτερη, κρατώντας την πρώτη στο περιθώριο. Περνώντας τα χρόνια και με επίκεντρο έναν άντρα, οι τρεις γυναίκες θα βρεθούν αντιμέτωπες με τις ζωές τους, τις ευθύνες τους, τα λάθη τους και τις αποφάσεις που επιβάλλεται να πάρουν. Και τότε, με οδυνηρή έκπληξη, θα διαπιστώσουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως «το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό». Μερικές φορές, μάλιστα, είναι ό,τι λιγότερο μπορεί να σου προσφέρει η ζωή…

"όταν οι γυναίκες τολμούν"

Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου… Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου;Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ το χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω το σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα ένωθα νησιώτισσα και διατυμπάνιζα πως είμαι από τη Χίο -από το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι, το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω. Τα παιδικά μου χρόνια ανέμελα και ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη από υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά και ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου ισχυρίζεται πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τα αυτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούνε και όσα αποφεύγουμε να ειπωθούν. Τα χέρια μουαγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει τη γνήσια νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.

Τώρα πια ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των μυαλωμένων ενηλίκων, των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Και είναι πολλές οι φορές που με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος...

Η σχέση μου με τα βιβλία ξεκίνησε πολύ νωρίς, από τότε που οι γονείς μου γέμισαν το μεγαλύτερο τοίχο του σπιτιού με ράφια και άρχισαν να τα φορτώνουν με κάθε λογής συγγράμματα. Παρόλο που η σχολική τους μόρφωση ήταν μέτρια και παρόλο που δούλευαν πάρα πολλές ώρες προκειμένου να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια, έβρισκαν πάντα το χρόνο να χάνονται στις μαγικές σελίδες των βιβλίων. Από κοντά κι εγώ, άρχισα να διαβάζω από πολύ μικρή, αν και θυμάμαι ότι ήταν αρκετές οι φορές που δεν καταλάβαινα τα λόγια του συγγραφέα. Σιγά-σιγά το διάβασμα έγινε ο καλύτερος φίλος μου. Ταξίδευα, προβληματιζόμουν, υιοθετούσα ρόλους, δάκρυζα, γελούσα, εμπλούτιζα το λεξιλόγιό μου, καλλιεργούσα τη φαντασία μου, γνώριζα ανθρώπινους χαρακτήρες που δεν είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου...

Και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλόλογών μου. Έκανα όνειρα για μένα και οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου.

Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτεψα οικτρά μόλις παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία. Συνέχισα να γράφω και δούλεψα σαν μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα και έτσι βρήκα το δρόμο που γύρευα πάντα.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά την ενηλικίωσή μας...