ΤΟ ΠΟΛΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΡΚΕΤΟ ...

Η Καίτη είναι το παιδί του συμβιβασμού, ενώ η Νεφέλη το παιδί του έρωτα. Η Γιώτα, η μητέρα τους, από πολύ νωρίς δίνει όλη την αγάπη της στη δεύτερη, κρατώντας την πρώτη στο περιθώριο. Περνώντας τα χρόνια και με επίκεντρο έναν άντρα, οι τρεις γυναίκες θα βρεθούν αντιμέτωπες με τις ζωές τους, τις ευθύνες τους, τα λάθη τους και τις αποφάσεις που επιβάλλεται να πάρουν. Και τότε, με οδυνηρή έκπληξη, θα διαπιστώσουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως «το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό». Μερικές φορές, μάλιστα, είναι ό,τι λιγότερο μπορεί να σου προσφέρει η ζωή…

"όταν οι γυναίκες τολμούν"

Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου… Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου;Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ το χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω το σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα ένωθα νησιώτισσα και διατυμπάνιζα πως είμαι από τη Χίο -από το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι, το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω. Τα παιδικά μου χρόνια ανέμελα και ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη από υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά και ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου ισχυρίζεται πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τα αυτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούνε και όσα αποφεύγουμε να ειπωθούν. Τα χέρια μουαγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει τη γνήσια νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.

Τώρα πια ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των μυαλωμένων ενηλίκων, των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Και είναι πολλές οι φορές που με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος...

Η σχέση μου με τα βιβλία ξεκίνησε πολύ νωρίς, από τότε που οι γονείς μου γέμισαν το μεγαλύτερο τοίχο του σπιτιού με ράφια και άρχισαν να τα φορτώνουν με κάθε λογής συγγράμματα. Παρόλο που η σχολική τους μόρφωση ήταν μέτρια και παρόλο που δούλευαν πάρα πολλές ώρες προκειμένου να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια, έβρισκαν πάντα το χρόνο να χάνονται στις μαγικές σελίδες των βιβλίων. Από κοντά κι εγώ, άρχισα να διαβάζω από πολύ μικρή, αν και θυμάμαι ότι ήταν αρκετές οι φορές που δεν καταλάβαινα τα λόγια του συγγραφέα. Σιγά-σιγά το διάβασμα έγινε ο καλύτερος φίλος μου. Ταξίδευα, προβληματιζόμουν, υιοθετούσα ρόλους, δάκρυζα, γελούσα, εμπλούτιζα το λεξιλόγιό μου, καλλιεργούσα τη φαντασία μου, γνώριζα ανθρώπινους χαρακτήρες που δεν είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου...

Και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλόλογών μου. Έκανα όνειρα για μένα και οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου.

Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτεψα οικτρά μόλις παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία. Συνέχισα να γράφω και δούλεψα σαν μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα και έτσι βρήκα το δρόμο που γύρευα πάντα.

Η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά την ενηλικίωσή μας...

Σε βλέπω παντού

Πρόσωπα γυναικεία, σύγχρονα, που ζουν δίπλα μας. Γυναίκες που παλεύουν καθημερινά με τα συναισθήματα, τα βιώματα και τη μοναξιά τους. Γυναίκες που φοβούνται να αφεθούν, να ονειρευτούν, να ζήσουν…Η Εύα, που, ψάχνοντας την αγάπη που πάντα ονειρεύεται, θα γίνει πιόνι σε σκοτεινά σχέδια… Η Άννα, μια γυναίκα δυναμική αλλά και ευαίσθητη, που οι πληγές του παρελθόντος της γέννησαν φόβους αξεπέραστους και την οδηγούν σε έρωτες καταδικασμένους. Η Μαρία, που μια απρόσμενη συνάντηση θα της γνωρίσει τον ξαφνικό έρωτα…Η Τόνια, η μικρότερη της παρέας, που γνώρισε το πρόσωπο της μοναξιάς από παιδί… Για να γεμίσει το κενό της ψυχής της, σκορπίζεται σε σχέσεις περιστασιακές…Πρόσωπα που ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια με έναν κοινό προορισμό: την αγάπη, την αποδοχή, την ίδια τη ζωή…
«Η Μαρία τούς χαμογέλασε με αγάπη. Ο καθένας τους είχε συνεισφέρει το δικό του μερτικό ώστε η ζωή της να έχει νόημα, ενδιαφέρον… Τους κοίταξε σαν να ήθελε να τους αγκαλιάσει όλους με το βλέμμα της. Όλους τους ανθρώπους που είχε αγαπήσει περισσότερο στη ζωή της…»