Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

"όταν οι γυναίκες τολμούν"

Έκλεισα τα μάτια κι άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στην κλεψύδρα του χρόνου. Εικόνες από τη ζωή μου πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Ο γάμος μου, οι καβγάδες, οι γέννες, ο αγώνας μου να μεγαλώσω τα παιδιά μου, η μοναξιά μου… Προσπάθησα να διακρίνω κάποιες εικόνες από το μέλλον. Τίποτα! Ένα μαύρο χρώμα σαν καμένο φιλμ. Και δάκρυα. Τι είχα καταφέρει; Και τι μπορούσα να περιμένω από την υπόλοιπη ζωή μου;Μόνο αβεβαιότητα, μοναξιά και συμβιβασμούς. Ήμουν μόνη. Κι έπρεπε να τολμήσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Να ψάξω το μεγαλείο της αγάπης και να κάνω την κάθε μου μέρα μέρα χαράς. Εγώ έφταιγα για τις στενοχώριες μου, εγώ έφταιγα για τους συμβιβασμούς μου, τα μίση, τη δυστυχία μου. Εγώ έφταιγα για όλα. Έπρεπε να ξαναβρώ το χαμένο αυτοσεβασμό μου, ν’ αλλάξω τη ζωή μου. Έπρεπε να βρω το σωστό δρόμο. Έπρεπε να τολμήσω. Και τόλμησα!
Αναρτήθηκε από στις

2 σχόλια:

  1. efi11 Μαΐου 2009 στις 11:52 μ.μ.

    Καλημερα απλα να σας πω καλη επιτυχια
    Απο ενα ενημερωτικο Mail ειδα το βιβλιο σας και μαλιστα η ματια μου εμεινε κολημενη στο εξωφυλλο , το οποιο ειναι υπεροχο.
    Αλλα και διαβαζοντας την παραπανω αναφορα νομιζω οτι θα ειναι σιγουρα μεσα στα επομενα βιβλια που θα διαβασω το καλοκαιρακι....
    ΕΦΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. LIBANIS7 Οκτωβρίου 2009 στις 1:08 π.μ.

    Έφη μου, φαντάζομαι πως θα με έχεις παρεξηγήσει επειδή πέρασαν μήνες χωρίς να απαντήσω. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη καινα σου δώσω την αξιοθρήνητη δικαιολογία μου που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.
    Με τα κομπιούττερ δεν τα πάω καθόλου καλά. Δεν πήγα ποτέ σε σχολή και έμαθα μόνο ότι ήταν απαραίτητο για τη δουλειά μου. Δεν κατάλαβα τόσο καιρό πως είχε αναρτηθεί κάποιο σχόλιο στο blog μου. Μου το είπε ξαφνικά μια γλυκιά κοπέλα από τον εκδοτικό και τώρα αναζήτησα τον τρόπο να σου απαντήσω.
    Αν είχες και επώνυμο θα μπορούσα να σε είχα εντοπίσει πιο εύκολα.
    Πάντως σε ευχαριστώ -έστω και καθυστερημένα- για τις ευχές σου και ελπίζω να μη σε απογοήτεψα.
    Τώρα που νομίζω πως ξέρω να χειρίζομαι το blog, θα χαρώ πολύ να τα ξαναπούμε. Ή μέσω facebook.
    Να είσαι καλά.
    Πολλά φιλιά.
    Μαρία Κωνσταντούρου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)