Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως πάντα ένωθα νησιώτισσα και διατυμπάνιζα πως είμαι από τη Χίο -από το νησί της μητέρας μου. Οι γονείς μου ήταν δυο υπέροχοι άνθρωποι, το καλύτερο πρότυπο που θα μπορούσα να έχω. Τα παιδικά μου χρόνια ανέμελα και ευτυχισμένα, με εφοδίασαν με τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Η περίοδος της εφηβείας μου, γεμάτη από υπαρξιακούς προβληματισμούς και αναποτελεσματικές επαναστάσεις, με πέρασε γλυκά και ανώδυνα στον περίπλοκο κόσμο της αμφισβητούμενης ωριμότητας. Τα μάτια μου παρέμειναν ίδια, όμως άλλαξε σημαντικά ο τρόπος που κοιτάζουν. Η φωνή μου ισχυρίζεται πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα, ωστόσο απέκτησε άλλο πάθος και διαφορετική χροιά. Τα αυτιά μου, πάντα τεντωμένα, κέρδισαν την ικανότητα να ακούνε και όσα αποφεύγουμε να ειπωθούν. Τα χέρια μουαγγίζουν την επιφάνεια, όμως έχουν πια τη δύναμη να αισθάνονται το βάθος των πραγμάτων. Και η γεύση μου έμαθε να ξεχωρίζει τη γνήσια νοστιμιά της αλήθειας από την παραπλανητική απόλαυση του ψεύδους.
Τώρα πια ακούγονται ωραία όλα αυτά, όμως πρέπει να ομολογήσω ότι πλήρωσα ακριβά τα μαθήματα που με βοήθησαν να περάσω στην τάξη των μυαλωμένων ενηλίκων, των αξιοσέβαστων "μεγάλων". Και είναι πολλές οι φορές που με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ξαναβρεθώ στην αθώα εποχή της ευπιστίας και του ονειροπολήματος...
Η σχέση μου με τα βιβλία ξεκίνησε πολύ νωρίς, από τότε που οι γονείς μου γέμισαν το μεγαλύτερο τοίχο του σπιτιού με ράφια και άρχισαν να τα φορτώνουν με κάθε λογής συγγράμματα. Παρόλο που η σχολική τους μόρφωση ήταν μέτρια και παρόλο που δούλευαν πάρα πολλές ώρες προκειμένου να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια, έβρισκαν πάντα το χρόνο να χάνονται στις μαγικές σελίδες των βιβλίων. Από κοντά κι εγώ, άρχισα να διαβάζω από πολύ μικρή, αν και θυμάμαι ότι ήταν αρκετές οι φορές που δεν καταλάβαινα τα λόγια του συγγραφέα. Σιγά-σιγά το διάβασμα έγινε ο καλύτερος φίλος μου. Ταξίδευα, προβληματιζόμουν, υιοθετούσα ρόλους, δάκρυζα, γελούσα, εμπλούτιζα το λεξιλόγιό μου, καλλιεργούσα τη φαντασία μου, γνώριζα ανθρώπινους χαρακτήρες που δεν είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου...
Και κάποια στιγμή άρχισα να γράφω. Στην αρχή ημερολόγιο, έπειτα σκέψεις, αργότερα αναλύσεις συναισθημάτων και συμπεριφορών. Η έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα κι εγώ η αγαπημένη των φιλόλογών μου. Έκανα όνειρα για μένα και οι καθηγητές μου στοιχημάτιζαν πάνω μου.
Τους έβγαλα ασπροπρόσωπους όταν πέρασα στη Φιλοσοφική, αλλά τους απογοήτεψα οικτρά μόλις παράτησα τις σπουδές μου για να παντρευτώ. Ωστόσο κράτησα πάντα σαν εραστή μου τη λογοτεχνία. Συνέχισα να γράφω και δούλεψα σαν μεταφράστρια βιβλίων για πάνω από δώδεκα χρόνια. Κι όταν ο γάμος μου τελείωσε, έκανα την κίνηση να αποτυπώσω τις εμπειρίες μου στο χαρτί. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μου μυθιστόρημα και έτσι βρήκα το δρόμο που γύρευα πάντα.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι τότε δεν πίστευα ότι θα διεκδικούσα ποτέ τον τίτλο του "συγγραφέα", όμως η αγάπη μου για το γράψιμο και τα απίθανα σενάρια που συνθέτει καθημερινά η ίδια η ζωή με παροτρύνουν να μπερδεύομαι κάθε τόσο με τις νεράιδες και τους δράκους, τους όμορφους πρίγκιπες και τις καλοσυνάτες δεσποσύνες των παραμυθιών που συντροφεύουν πεισματικά την ενηλικίωσή μας...

2 σχόλια:

  1. Αγαπητή Κα Μαρία Κωνσταντούρου,

    Διαβάζοντας το άρθρο σας «πως έμαθα να γράφω» οδηγήθηκαν μόνα τους τα δάκτυλα μου να ενεργοποιήσω την παρακολούθηση του blog σας.

    Η ζωή είναι απλή και κοινή για κάθε αναπνοή, όπως ακριβώς ζωγράφισαν οι λέξεις το δικό σας βηματισμό στη ζωή.

    Οι «πόζες» στον καθρέφτη του παραμορφωτικού μας Εγώ … είναι κουραστικές και σίγουρα δεν μένουν στο χρόνο.

    Σας εύχομαι να έχετε πάντα επιτυχείς συναντήσεις με τον εαυτό σας και τις αλήθειες του ,σε ότι επιλέγετε να μοιραστείτε συγγραφικά με τους αναγνώστες.

    Να είστε καλά

    Κώστας Ζωγραφόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ κύριε Ζωγραφόπουλε,
    Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας και για το χρόνο που μου αφιερώσατε.
    Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα γράψατε και θέλω να σας διαβεβαιώσω πως απέχω από οτιδήποτε νομίζω πως θα παραμορφώσει τις δικές μου αλήθειες. Αυτό, βέβαια, δε με καθιστά αλάνθαστη ή μοναδική. Ωστόσο, έχω τη συνείδησή μου ήσυχη πως ότι κάνω είναι ανόθευτο, ανυστερόβουλο και δε θίγει κανένα.
    Το ξέρω πως δε με κατηγορήσατε για κάτι τέτοιο, όμως φαίνεται πως ήταν κάτι που ήθελα από καιρό να εξωτερικεύσω.
    Ο τρόπος γραφής σας δείχνει άνθρωπο καλλιεργημένο και σκεπτόμενο και πολύ θα ήθελα να ανταλλάζουμε πότε πότε ιδέες και προβληματισμούς.
    Σας εύχομαι ότι καλύτερο
    Μαρία Κωνσταντούρου

    ΑπάντησηΔιαγραφή